Zgoda...

Po czterech dniach wyszłam ze szpitala. Byłam 

załamana. Dziś miał się odbyć pogrzeb mojej 

córeczki. 

Gdy przyjechaliśmy ze szpitala od razu poszłam do

 salonu. Usiadłam na kanapie i płakałam. Po pięciu


minutach przyszedł Tomek: 

- nie płacz-powiedział Ja nic nie odpowiedziałam tylko

 dalej płakałam. 

Tomek objął mnie. 

-Może coś zjesz?

- zapytał - Nie

 jestem głodna. 

- Ale musisz coś zjeść. 

- Nie chcę.

-Ale lekarz powiedział...

- Nie obchodzi mnie co lekarz powiedział!

- Martyna musisz być silna. Przejdziemy przez to 

razem. 

- Dziękuje ci że jesteś ze

 mną. 

- Zawsze będę. Na te słowa Tomek 

pocałował mnie. W jego ramionach czułam się tak 

dobrze i bezpiecznie. Wiedział że nie mam ochoty 

rozmawiać więc przesiedzieliśmy w salonie pół

 godziny. Po tym czasie poszłam szykować się na 

pogrzeb. Po godzinie ja i Tomek byliśmy w kościele.

 Byli tam moi znajomi, rodzina chłopacy z afro. 

Trwało to około dwóch godzin. Oczywiście Łoza nie

 było. Pojechaliśmy z Tomsonem do domu. Ból jaki 

miałam w sercu był nie do opisania. Z dnia na dzień 

czułam się lepiej. Gdyby nie wsparcie Lacha 


załamałabym się. Po dwóch tygodniach siedzenia w 

domu czułam się na tyle dobrze że postanowiłam 

pójść do miasta. Najpierw poszłam do galerii

 handlowej. Kupiłam sobie parę nowych ciuchów.



Wychodząc zobaczyłam fajny sklep z czapkami.

 Weszłam do niego i kupiłam Tomsonowi zarąbistego 

fullcapa. Byłam pewna że mu się spodoba. Wracając

 musiałam minąć dom pracy twórczej chłopaków. 

Modliłam się o to żeby nie spotkać Wojtka lecz

 niestety wywalał śmieci. Wyglądał jak nie on. 

Potargana, stara koszula i nieogolona twarz. Chciałam

 żeby mnie nie zauważył ale on zaczął się do

mnie zbliżać. Nie wiedziałam co mu może strzelić do

 łba. Zaczęłam szybciej iść żeby tylko mnie nie 

zaczepił. 

- Martynaa, zaczekaj!- krzyknął Łozowski 

-Co chcesz? Znowu mnie pobijesz

- Nie, chciałem porozmawiać. 

- Nie mamy o czym! 

- Mamy. Chcę się za wszystko przeprosić! Wtedy 

tamtej nocy co ci to zrobiłem byłem pijany i naćpany. 

Nie wiedziałem co robię. Wiem że tyle razy 

obiecałem ci że się zmienię ale to już naprawdę 

ostatni mój błąd. 

- Nie wierze ci! 

- Martynaa wiesz ile 

bym dał żeby teraz móc patrzeć na ciebie na naszą

 córeczkę! Zniszczyłem to wszystko bo jestem 

idotą. Chcę tylko żebyś była szczęśliwa. Proszę cię 

wybacz mi. 

- Tyle byś dał, a w rzeczywistości 

zawsze kłamiesz! 

- Nie obiecję, że się zmienię. 

Dla ciebie. 

- Zraniłeś mnie. Powiedziałeś że byłeś tylko 

dawcą nasienia a ja pojemnikiem. 

- Ja wcale tak nie

 myślałem. 

- Miałeś problem że pojechałam z Julią

do szpitala a ona wtedy mnie potrzebowała. Byś

 zobaczył Grześka jak pierwszy raz wziął małego na 

ręce  to może byś zobaczył jak wygląda prawdziwa

 miłość a nie tylko jej urojenia. 

- Martyna wiem. To było okropne ale ja po prostu 

wtedy miałem zły dzień.

 - Zły dzień? ile osób ma złe dni i nie zachowują 

się tak jak ty! 

- Przepraszam, proszę wybacz mi.

 Będzie tak jak dawniej. 

- Nie będzie tak jak dawniej. 

Ja kocham Tomka! 

- Nie wiedziałem że jesteście

 razem. 

- Jesteśmy. 

- No dobrze. To przynajmniej 

zostańmy przyjaciółmi. 

- Dobrze Wojtek. Wybaczę ci

 ale nie psuj tej naszej ,,przyjaźni". 

- Obiecuję. 

Wojtek objął mnie i poszedł w swoim kierunku a ja w

 swoim. Pogodziłam się z nim ale zrobłam to 

głównie po to żeby zespół się nie rozpadł... Weszłam

 do domu. Chciałam o wszystkim powiedzeć 

Tomkowi, lecz nie było go w domu. Na stole leżała

 kartka ,,Jestem w mieście. Mam dla ciebie 

niespodziankę. Poczekaj do wieczora. Kocham Cię.

 Tomek ". (przepraszam że taki krótki ale mam 

strasznie dużo na głowie ;( kurde źle napisałam

 poprzedni rozdział ;( następnym razem będe uważać 

na to co pisze aby was nie urazić.... Stawka 38 

komentarzy :D Bigg'up  ;** )